Vicdan Yükü
Haftasonu olmasına rağmen Burcu o güne evde çok kötü başlamıştı. Bir süredir işyerinde, işlerin yoğunluğu ile uğraşırken bir yandada ailevi sorunlarla boğuşuyordu. O sabah kahvaltıda yine benzer durumlardan biri yaşanmıştı. Sesler yükselmiş sofranın tadı tuzu kaçmıştı. Herkesin yediği üç beş lokma boğazına dizilirken sofradan tek tek kalkmışlardı.
Kırgınlığın Sessizliği
Elinde bir kalem boş sayfaya bakıyordu. Hislerini, duygularını nasıl düşünüyordu. Zor zamanlar geçirmişti çok zor zamanlar. Elbet daha zorlarını acılarını yaşayanlar vardır. Ama Berna’nın yaşadıkları da hafife alınamazdı. Yaşadıkları Berna’ya ağır geliyordu. Kimseyle paylaşamasa da ben bunu görebiliyor hissedebiliyordum. Hastalık, tedavi süreci, hasta psikolojisi değildi ağır gelen. Yanında destek olmasını istediğinin yanında olmamasıydı. Kabullenemiyordu.
Umut En Büyük Acıdır
Gizem’in içinde bir sıkıntı düşmüştü. Yüreği yanıyordu mecaz anlamda değil. Gerçekten o acıyı hissedebiliyordu. Boğazı hem düğüm düğümdü hem de alevler çıkıyor gibiydi. Sanki göğüs kafesinde bir şey oturuyor ve bu yüzden nefes alamıyordu. Gözyaşları elinde olmadan pıtır pıtır kucağına dökülüyordu. O anda yoldan geçen, orta yaşlarda bir kadından kendisine doğru mendil uzandığını gördü.
Merhaba Dünya Devamı
Annem bir bebek beklediklerini söyledi. Bir dakika bir anlaşmazlık oldu sanırım ben buradayım kimi bekliyorsunuz acaba. Salondaki herkes bir anda çığlıklarla ayağa kalktı. Annemi babamı tebrik ediyorlardı benim kafam gittikçe karışıyordu. Anneannem döndü bana:
“Kuzuma kardeş mi geliyor? Abi mi olacaksın sen şimdi?”
dedi.
Merhaba Dünya
Karanlık ve ıslak bu yer nasıl bir yer çözemiyorum. Sağ gitsem bir yere çarpıyorum sola gitsem başka bir yere. Ben biraz küçük olduğum için burası bana fazla büyük geliyor sanırım.
“Hey orada kimse var mı?”
diye sesleniyorum ama cevap yok.
