Tüm hazırlıklarımı yaptıktan sonra yatıyorum. Malum sabah yola çıkacağım tüm gün araba kullanacağım dinlenmek lazım. Yanımızda bir arkadaşımız olduğunu düşünsek mi düşünmesek mi bilemedim. Onu size bırakıyorum. Ama şu an ben galiba yalnız yolculuk yapmak istemiyorum. O yüzden sabah uyanıp arabayı yerleştirdikten sonra arkadaşımı almaya gidiyorum. Sabahtan kastım da günün ardığı saatler 5 falan. Normalde uykucu olan ben tatile gideceğim de değişik bir enerjiye sahip olur erkenden kalkarım. Bana sorarsanız aslında o enerji herkeste vardır. Yoksa sizde olmuyor mu? Tatil enerjisi, aynı enerji eve dönerken olmaz mesela :) Evden çıktım gün içinde sıcak olur diye tabi ki yazlık giysilerimiz üstümüzde ama hafif tatlı bir sabah serinliği içimize işliyor. O serinlik bile nasıl tatlı geliyor insana. Arabaya yerleştim arkadaşımı aradım ben geliyorum diye. Arkadaşımın evinin önüne geldim bavullarını yerleştirdik birlikte ve yanıma yerleşti. Tabi ki bir “başlasın tatil” selfiesinden sonra yola çıktık. Şoför ben olduğum için yardımcılığımı da arkadaşım üstlendi. Önce biraz hafif müziklerle başlayıp şehir sınırları dışına çıkınca iyice hareketleniyoruz. Arabada yüksek sesle sevdiğin müziği dinleyip ona eşlik etmek kadar rahatlatıcı başka bir şey varsa o da yolculuk yapmaktır :) Şarkılara eşlik ederek, dans ederek ilk mola yerine varıyoruz. Ankara’dan yola çıkan insanların molalarını verdikleri klasik bir yer vardır: Afyon. Biraz hava ısınmaya başladı birazda otur otur yorulduk. En sevdiğimiz kahveciye gidip hem atıştırmalık bir şeyler hem de en büyük boy kahvemizi alıyoruz. Yol uzun bir sonraki molaya kadar bize enerji verecek büyüklükte olmalı kahveler. Keyifler o kadar yerinde ki kahkahalar hava da uçuşuyor. Güldükçe gülesimiz geliyor. Bu kadar gülmenin sonuna ağlamamayı umuyorum. Çünkü büyüklerimiz hep ne der? Çok güldük başımıza bir şey gelmese. Ama 3-4 aydır o kadar çok bunaldık ki bu kahkahalar istemsiz içimizden geliyor. Ve tekrar yola koyuluyoruz kafa nereye biz oraya :) Arada çıkan duygusal parçalar bizi bazen geçmişe götürüp hüzünlendirse de neşemizi kaybetmiyoruz. Geçmişimizden aldığımız dersleri cebimize koyarak yola devam ediyoruz. Şu an içinde olduğumuz yolculuğumuz gibi durmamız gereken yerde durup devam etmemiz gereken yerde devam ediyoruz. Bu tatil bizim mutlu olmamız kafa dağıtmamız için şimdi neden bu melankoli? Bazen gülerek eğlenerek bazen de hafif duygulanarak yolculuğumuzu tamamlıyoruz. Gelmeden birkaç gün önce bir web sitesi aracılığıyla rezervasyon yaptığımız küçük butik otelimizin önündeyiz. Bembeyaz ve tamamen çiçeklerle kaplı duvarları bizi kendisine çekiyor. Çimler ve büyük taşlardan oluşan bahçesine girdiğimizde; bizi güler yüzlü tatlı bir teyze karşılıyor. Kasabanın yerlisi olduğu hem giyim tarzından hem de tatlı şivesinden çok net anlaşılıyor. Odamızın hazır olup olmadığını öğrenmek için lobiye doğru geçerken bize bahçede oturup onu beklerken dinlenebileceğimiz bembeyaz ferforje masa ve sandalyelere buyur ediyor. Hatta bize bir yorgunluk kahvesi söylüyor. Denizi görmese de o pansiyon öyle huzurlu bir enerjisi var ki gözlerimizi kapattığımızda bizden mutlusu yok. Kahvelerimizi içiyor tatlı teyzemizle kasaba ile ilgili sohbet ediyoruz. Daha sonra dinlenmek için odamıza çıkarken yosun kokusu deniz kokusu tatil kokusu hepsini duyabiliyorum. Yüzümde hafif bir gülümseme çünkü iyi gelmez mi hiç deniz havası? Artık sevimli küçük odamızdayız. Sizi bilmem ama bana hayali bile çok iyi geldi. Bizi tercih ettiğiniz için teşekkür eder iyi tatiller dileriz. :) Bir sonraki yolculuğumuzda görüşmek dileğiyle…