Artık arkadaşlarla buluşma saati… Olası bir internetsizlik durumuna karşı nerede ne zaman buluşacağımıza karar verip ayrılıyoruz. Ben ilk olarak Karl Kilisesi’ne gidiyor ve opera biletlerimizi alıyorum. Açıkçası bilet satıcısının gıcıklık yapıp satmamasından korkmuş olsam da çok sevimli bir şekilde karşılıyor ve kısa bir sohbetten sonra biletlerimizi alıp kendimi Viyana sokaklarına bırakıyorum. Beni takip edenler ve tanıyanlar bilirler, gezmeye gittiğim şehirlerin sokaklarında kaybolmaktan çok keyif alırım. Giderken gittiğim sokaklardan başka sokaklara girerek, kaybolarak Kärntner Straße geliyorum. Kärntner Straße Viyana’nın merkezindeki en ünlü caddelerden birisi. Ben o caddede hem mağazalara bakarak hem etrafı inceleyerek bazen ara sokaklara girerek biraz geziyorum. Sokaklarda hep bir sanat var. Mesela yürürken bir sanatçı yere tebeşir ile ülkelerin bayraklarını çiziyordu. Bizim bayrağımız çizili olarak değilde dalgalanan şekilde bir toprakta duruyordu. Bunu yapan sanatçı mı başkası mı bilmiyorum ama görünce gülümsememe engel olamıyorum. Bayrakları geride bırakıp biraz daha yürüyorum. Ellili yaşlarda dört teyze çiçekli etekleri ve boyunlarında çiçekler ile kendi yerel dansları olduğunu düşündüğüm bir dansı yapıyorlar. O kadar tatlılar ki bir süre durup onları izliyorum. Sonra hediyelik eşya bakmak amaçlı mağazalara girip çıkarak ilerliyorum. Alacağım hediyeler hakkında fikir oluşturup kime ne alacağıma karar vermem konusunda yardımcı oluyor. Tabi ki kendime hatıra kalması amaçlı bir şeyler de bakıyorum. Caddenin sonuna geldiğimizde yine tatlı bir müzik etkinliği beni karşılıyor. Meydanda beyaz bir piyano ve yoldan geçen herhangi bir insan piyanonun başına oturup hareketli bir şeyler çalıyor. Sonradan öğrendiğime göre o piyano çeşitli yerlerde dururmuş ve gelen insanlar oturup performans sergileyip gidermiş. Çoğu insanın piyano biliyor olmasına mı şaşırayım, özgüvenli bir şekilde piyanoya oturmasına mı, sokaktan geçen insanların durup dinleyip alkışlamalarına mı? Yoksa insanların bunları yaşayacak kadar mutlu olmalarına mı? Bu detay beni oldukça etkiledi diyebilirim. Bende dinleyen o insanların arasına karışıp bu şehirde yaşamak böyle bir şey mi olurdu diye düşünmeden edemedim. Bu arada caddenin sonunun nereye çıktığını söylememe gerek var mı? Yoksa siz tahmin eder misiniz? Tabi ki Aziz Stephan Katedrali :)